zər

1.

is. <fars.> klas.

1. Qızıl. Zər ilə olan zor ilə olmaz. (Ata. sözü). Ey mücəssəm duyğu, ey ülvi bəşər; Ey çamırlıq içrə düşmüş saf zər. A. S.. Gözəlsən, tərifin düşüb mahala; Zər kəmər yaraşır qaməti-dala. A. Ə.. Neçə məktəblərimiz var, neçə cəmiyyətimiz; Zərimiz, zivərimiz, qüvvətimiz, qüdrətimiz. Ə. N..

2. Qızıl suyu, yaxud qızılı toz. Zər vurmaq. Zər kağız (üzərinə qızıl suyu çəkilmiş, yaxud qızıl tozu ilə örtülmüş kağız). Zər yazı (qızıl suyu ilə yazılmış yazı). – Bunu oxumusanmı? – deyə mizin üstünə atdığı sarı cildli, zər yazılı kitabı göstərdi. M. Hüs.. Rəis zər paqonlu qaraşın bir oğlan idi. M. C.. Qoşqar sinəsi atlana-atlana daşların üstünə qaçar, . . zər kimi bərq vuran balıqları yığmağa başlardı. İ. Hüseynov.

3. Bax zərxara. Zər tuman, zər arxalıq; Yaşılı, həm alı göyçək. A. Ə..

2.

is. <fars.> Sümükdən və s. dən qayrılan altıüzlü, üzərində xallar olan oyun daşı (əsasən nərd oyununda istifadə olunur). <Nüşabə:> Söylə, kimsən, haradansan, ey gənc? Oynayırkən, zər atırsan şeş, pənc. A. Ş.. Nərd yiyəsi sonra papiros qutusundan kağıza bükülü zərləri çıxardı. Ə. Ə..